Ağlatacak Sözler

Ne garip bir hayatım ve yalnızlığım oldu. Depozitolu bir yalnızlıktı benimkisi. Kim alsa geri getirdi.

Güzel olsan da kalmaz bu dünya, mecnun olsan da güvenmem artık sana, artık herkes kendi yoluna ben seçtim yolumu sana elveda!

Ağlamak, ruhun kanama şeklidir. Sargısı yok, çaresi yok. Sebebi var!

Boğazıma takıldı sevdan. Üç kere sırtıma vur helal de, alışık değilim harama ondan olacak herhalde.

Bazen sadece seninle konuşsun istersin. Ama o herkesle konuşur, sana susar.

Bırak hayatım bana kalsın al anılar sende kalsın ver sevgimi belki o zaman anlarsın!

Ağlıyorsa gözlerim kurumuş aşkımızın yeşermesi içindir bebeğim sen anlamazsın ben anlatıyorum gözyaşlarıma seni.

Her şeyin kıymetini bilirim ben. Bana ışığın kıymetini göstermen için dünyamı karartmana gerek yok.

Gül şimdi ağlayan gözlerime bakarak gül! Yarınların için gül çektiğim acılar için gül sen hep gül beni düşünme gülüm.

Eyvallah ne güzel bir sözdür. Bazen kabulleniş bazen boş veriş bazen yol veriş ama sonunda hep bir rahata eriş.

Senin de sevdiğini sanmıştım. Ya da öyle olmasını istediğim için, kendimi buna inandırmıştım.

Yalnızlığımda çoğalıp kalabalıkta eksiliyorum. Ve öylesine kalabalık ki yalnızlığım ne yana dönsem sana çarpıyorum.

Acılarıma sabır ve zaman sürdüm şimdi geçmelerini bekliyorum. İmkânsızı beklemek gibi.

Yüreğim hep gururuyla övündü. Burada gidene dur denilmiyor!

Gel de birbirimizin kadrini bilelim. Çünkü ansızın ayrılacağız birbirimizden.

Ne garip bir dünya bu. Aklımdasın diyen balıklar, ömrümsün diyen kelebekler gördüm.

Keşke yanımda olsaydın demiyorum, biliyorum ki; isteseydin olurdun.

Arada bir yokluyorsun sol yanımı. Öyle bir seni seviyorum dedin ki inan olsun kalbime indin.

Bakmayın öyle tabii ki de ağlamıyorum, giden sevgilinin ardından su döküyorum.

Biz de unutmuş gibi yaparız. Hiç kırılmamış, hiç ağlamamış gibi.

Yağmur dökülüyor şehrime. Bardaktan boşalırcasına. Bu son diyorum bu son! Her defasında bitirdiğim yerden başlıyorum yine sana aşka.

Kalbime saray inşa etmeye çalışman çok güzel bir davranış. Ama keşke temeli atıp, derince kazdıktan sonra bırakıp gitmeseydin.

Alt yapısı olmayan bir şehir gibiyim. Ne zaman hüzünlensem gözlerimi su basıyor. Ve ne zaman seni düşünsem, kalbimin trafiği aksıyor.

Eskiden karanlıklardan ve yağmurlardan korkardım şimdi ise yağmurlar gözyaşım oldu, karanlıklar ise sırdaşım oldu.

Gelecekten de pek umutlu değilim artık. Adı gelecek olsa ne olur, seninle gelmedikten sonra.

Bin defa yalan olsan da inanırdım hep sana. Sen beni kandırmadın ben sana inanmayı seçtim. Hepsi bu.

Sen yine de bana nasılsın? Diye sorma. İyiyim desem yalan olur kötüyüm desem inancıma dokunur. En güzeli şükre vurayım.

Kimine git dersin değerli olursun, kimini canından çok seversin gereksiz olursun.

Kimseyi kırmayayım diyorum, bir de bakıyorum kendim paramparçayım.

Uykusuz gecelerimde gözyaşlarımla yazdım adını kalbime güneşsiz günlerimde kanımla suladım resimlerimizi yeniden gelirsin diye!

Kolumuzu ısırarak saatler yapardık küçükken, sanki zamanın canımızı acıtacağını anlarmış gibi.

Birisini unutmak zorundaysanız bunu sindire sindire yapın. Çünkü zamansız öldürdükleri yürekte amansız dirilir.

Bu kentin en tenha yeri kalbimdir şimdi.

Ömrümün her gününde, asırlık elem saklı. Adın kalbime mühür artık, dilde yasaklı!

Nedense git dediklerine hep değerli olursun. Kimine de canından can katar, değersiz olursun.

Bir sonraki sessizliğim senin için güzelim zamansız gelen ayrılıklar kalbimi yaralar ağlayan gözlerim elbet bir gün aşk acısı için değil hayat acısı için ağlar.

Geçirdiğimiz günlerde güldüğümüz yerlerde şimdi hazan rüzgârları esiyor gidiyorum rüzgârın estiği yere.

Bir gün ölürsem haberim sana gelirse mezarımın başına sakın gelme sadece elini kalbine koy ve özür dile belki o zaman mutlu olurum.

Pişman değilim! Sadece dön bak arkana; ne için, nelerden vazgeçtin? Neler dururken, sen neyi seçtin.

“Zamana bırakalım her şeyi” dedi. Ya beni kime bırakacaksın, dedim sustu. Bir daha öldüm.

Ne güzel demiş şair şimdi ben mutluluğa müebbet yesem, kesin yarın af çıkar.

Adın ki en güzel kelimedir dağarcığımda ne zaman ansam; kelimelerim kendini asar darağacında.

Ne olurdu zamanla geçecek değil de zamanla gelecek deselerdi.

Uzaklaşmak iyidir. Birinden, bir şeyden. Uzaklaşmak bazen, yakınlaşmaktan da iyi gelir.

Ağlamak gözlerdeki yaşı boşaltır, acın ise hep taze kalır.

Mızıkçılık yapmadan, oyununun kuralına uyup, yalanlarına inanıyormuş gibi yaptım. Devam etmiştim beni sevdiğine inanmaya.

Eğer bir insanı gerçekten unutmak istiyorsan onunla yaşadıklarını değil onun sana yaşattıklarını hatırla.

Canı yanan sabretsin, canı yakan, canının yanacağı günü beklesin!

Başkasını sevmen, bana acı verir mi sandın? Sen beni de sevmemiştin ki zaten. Çocuktum işte, öyle inanmıştım ki döneceğine.

“Hayatta sevmem” dedin ya, bunun ahireti de var, umutlanıyor insan işte.

Çok sahiplenmeden seveceksin mesela. Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, hem de hep senin kalacakmış gibi.

Bazen insan ‘Seni seviyorum’ diyemez. Sadece ‘Sana da iyi geceler’ demekle yetinir.

Dünyaları sığdırırdım yüreğime. Derdin bana bir zamanlar. Dünyaları sığdırırken yüreğine, beni sığdıramadın mı?

Ağlamaktan korkma! Istırap veren düşünceler gözyaşı ile temizlenir.

Üç yanlışım oldu. Tanıdım güvendim inandım! Bir doğrum oldu. Sevdim ama üç yanlış bir doğruyu sildi.