İnstagram Mesajları

Sevmeye korkar oldum. Teşekkürler, eserinle iftihar edebilirsin.

Zayıf noktamı bilen kim varsa istisnasız oradan vurmaya çalıştı ama şöyle de bir şey var benim yüzleştiğim yarayla beni kanatamazsın.

Biraz muhabbetini, biraz sesini özledim. Ama en çok seni özledim.

Gitmem diyenlerden öğrendik, yalnız kalmayı.

En yeni ilişki biçimi; arkadaşın 1 tık üstü, sevgilinin 1 tık altı.

Bazen tanıdığına bin pişman olursun. Anandan emdiğin süt burnundan gelir. Bazen birini geç tanıdığına pişman olursun.

Herkesleşiyorsun. Yapma ne olur.

Aslında soğuk birisi değilim. Yapmacık samimiyetleri sevmiyorum.

Bana senin olduğun şehir lazım.

Neden sancılar eksik olmaz, iyi insanların yüreğinden?

Kırılacak 206 tane kemiğiniz varken, aptalın biri gelir kalbinizi kırar.

Özlüyorum, ölüyorum, bitiyorum ama geri istemiyorum. Bu nasıl bir his lan.

Ben, sonu böyle olsun diye sevmemiştim.

Aklına hiç gelir miydi, hiç aklıma gelemeyeceğin.

Benden başkası olmayacak. Kıskancım ben, o kadar!

Gülmüyorsun ki. Gülsen kapanacak yüreğimde açtığın yara.

Aşkın her halini gördüm, artık ne hali varsa görsün.

Neden sancılar eksik olmaz, iyi insanların yüreğinden?

Birinin hayatına öylece girip… Onlar için değerli bir hale gelip, sonra da çekip gidemezsin öylece.

Umursamam gereken şeylere gereğinden fazla değer verip üzülmek gibi huyum var.

Bir zamanlar senin çirkinliklerin de güzeldi; şimdi güzelliklerin bile çirkin.

Yalnız olmayı, gitmem diyenlerden öğrendik.

Eğer hala yalnızsan, Allah seni birilerinden koruyor demektir.

İnsan özledikçe durgunlaşır.

Bana düşman kim varsa hep zayıf noktamdan vurmaya çalıştı. Bilmedikleri insan yüzleştiği yaralarla kanatamazsınız.

Kalbimi kırdığın gecenin sabahında bile sana sarılıp ağlamak istiyorum. Bu kadar neden sever insan.

Biraz seni özledim. Biraz sohbetini. Biraz sesini.

Senin şerefe kaldırdığın kadehi ben hep mutluluğa kaldırdım… Çünkü senin şerefe benim ise mutluluğa ihtiyacım var.

Aradığı zaman uyuyormuş gibi rol yaptıklarımız var. Bir de uyurken aradığında ‘uyumuyordum konuşabiliriz’ dediklerimiz.

Hayata karşı ilk küskünlüğümüz; yanımızda sandığımız kişileri, karşımızda görmemizle başlar.

Her dost dosdoğru dost olmuyor.

Bana dikenini gösterirken, başkalarına çiçek açışını hiçbir zaman unutmayacağım.

Bir kız hoşlandı mı, o adamın anneannesinden kayıp eniştesine kadar her şeyi öğrenir.

Nasıl oluyor da insan, yaşamına onca güzellik katmış birini günün birinde bu kadar anlamsız bulabiliyor.

Yağ satardık, bal satardık; ne güzel yıllardı kimsenin kimseyi satmadığı.

Soğuk biri değilim. Gereksiz samimiyeti sevmiyorum.

Ah benim sevdasında bencil ama yüreğinde sağlam sevdiğim. Aklıma gelişini seveyim. Ne güzel darmaduman ediyorsun beni.

Kalp herkeste var; yürek başka bir şey.

Sanki dünyamdaki bütün renkler kayboldu.

Ya farkıma vardığında, farkın kalmamış olursa?

Seni görmezken bile bu kadar seviyorsa gönlüm. Görünce nasıl dayansın ki!

Yeniden olamaz bazı şeyler, o duygularla vedalaştık.

Artık yeni baştan olmaz. O duygularla çoktan vedalaştık.

Ayrılıktan sonra, kalbini bir müddet ilişkiye kapatmak; yalnızlığı değil, asilliği gösterir.

Bana da yazıklar olsun; çağırsan yine geleceğim.

Nasıl koydum ama? Seni insan yerine.