Fuzuli Sözleri

Ey gönlüm! Ver canını sevgilin bir süzgün bakışına bunun içindir çünkü seni bunca zaman canla başla beslediğim…

Allah’ım! Yani aşk derdine tutsak etme hiç kimseyi ve ayrılık yarasıyla baş başa bırakma tanrım!

Aşksız güzellik bayağıdır; güzellikse aşk pazarında mezat.

Onsuzluk yurduna varayım diyorsan eğer varlığını yok eyle tıpkı dünya gibi! Her gün dünyayı süsleyen güneş misali çek eteğini gördüklerinden.

Aşk derdinin yağmasından gönlümü ve canımı kurtarmaya çalışmam asla; amacım çapkın gözünün dikkatini çekebilmek içindir.

Nefes hesabıyla sona erince ömür ya bir kurtuluş ve muştu ya bir başlangıç ve korkudur.

Beni candan usandırdı cefadan yâr usanmaz mı? Felekler yandı ahımdan muradım şemi yanmaz mı?

Aşktır ki vesairedir. Kapına geldik aşkı öğret bize ve aşkını ver yüreklerimize.

Selâm verdim; rüşvet deyüldür diye selâmım almadılar.

Ebedi sevgi ezelde takdir edildiyse bu kader kaza ile önlenebilir mi?

Dünyada her kim ki canını cananı için severse aslında yine cananını sevmiş olur.

Ey âşıklarını dert edinmeyen sevgili! Senin bu umursamaz tavrın halimi perişan eyledi. Bir gün olsun ne haldesin? Diye sormuyorsun ya asıl dert bu.

Gönül kuşum dağınık saçların arasında yuva kurdu ey sevgili! Artı nerde olursam olayım veya iki elim kanda da olsa gönlüm senin yanındadır.

Aşk ayıbı zamandır aşk canın belasıdır aşksız güzellik bayağıdır; güzellikse aşk pazarında mezat…

Ne yanar kimse bana âteşî dilden özge ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı.

Senin ayrılığında hayatı sona erdirme özelliği gizlidir ayrılığın ölüm demektir. Senden ayrı düşüp de hala yaşayanlara hayranım.

Başımın dönmesi misk kokulu kâküllerinden düşkünlüğüm ise dağınık saçlarını hatırlamaktan.

Aşk derdiyle başım pek hoş benim ey tabip bırak bana ilaç vermeyi. Bana derman vermeye ki senin dermanın beni helak edecek zehrin ta kendisidir.

Mende Mecnun’dan füzun aşıklık istidadı var aşık-ı sadık menem Mecnun’un ancak adı var.

Mey biter saki kalır. Her renk solar hâkî kalır. İlim insanın cehlini alsa da hamurunda varsa eşeklik baki kalır.

Beklemek yaşamanın en acı veren en korkunç halidir.

Ateşli ahı dağı eritmekten aciz kalmış dağ eri Ferhat’ın. Ne yapsın miskin işte o kadar imiş onun da aşkı.

Vuslat olunca ayrılıktan korkmak gerek. Vuslat! Ah! Ne efsunkâr bir kelime ne kutlu bir an! Zaman! Ah zaman! Hem dost hem düşman…

Aşk imiş her ne var âlemde. İlm bir kıyl ü kâl imiş ancak.

Hasretle baktıkça sana kanlı yaşlar dökülür gözlerimden. Kirpik oklarını gördükçe delinir bağrım ta derinden…

Tanrım aşk belasıyla beni tanıştır bir an bile aşk belasından uzak tutma beni.

Göğsümü yar da gönlümün aşkla nasıl çırpındığını gör; pencere aç da her solukta havadan dalgalanan denize bak.

Canını cananına vermektir kemali aşıkın. Vermeyen can itiraf etmek gerek noksanın.

Güzelliğin vasıflarını söylemek için söz çoktur ama güzelliğin tatlılığına hiç söz yoktur.

Aşk derdiyle hoşem el çek ilacımdan tabip kılma derman kim helakim zehri dermanındadır.

Aynı şekilde cananını yani sevgilisini kendi canı için seven kişi yine kendi varlığını sevmiş olur.

Cihanda eski usuldür fayda arayan zararı da istemiş olur sevgili isteyen eziyete hazırlanmalı; define arayan yılanı göze almalıdır.

Aşk kalpten dost sırttan vurur. Kalbin iyileşir ama sırtın hep kambur kalır.

Dünyada her ne var ise kaynağı aşktır ilim ise koca bir dedikodu.

Kimseye verme ağlayıp inlemeyi benden gayrı; kimse perişan olmasın aman!

Öyle kötü haldeyim ki halimi görenler mutlu olur zamanın çarkından kimin neşesiz bir gönlü varsa.

Yanağını görünce dün senin ey sevgili fuzuli can verdi hemen canım var deyip dururdu meğer bir emanetçiymiş.

Varlık gam tuzağıdır hür olmak yokluktadır.

Aşıklar zelil ve bayağı olur safa ve saygınlık sevilene yaraşır.

Deliye hazine değil virane gerektir.

Dünyaya ümit tutmak olmaz asla ölümü unutmak olmaz.

Bana ne gönül ateşinden başka kimse yanar ne de tan yelinden başka kimse kapımı açar.

Güzellik olmasa aşk ortaya çıkmaz aşk olmasa güzellik yüz göstermez.

Varlık Allah’a aittir. Gerisi hep hayal ve düşten ibarettir. Bugüne dek bildiğim bulduğum ve sahip olduğum her şey gerçekte o’ndan ibaret imiş. Zannım hakikate yönelince sevgim de aşk oluverdi.

Cana tamah etme can elbet geçicidir.

Ayrılık günü yüzüme perde çek ey kanlı gözyaşı! Ki gözüm o ay yüzlüden başka bir şey görmesin.

Yar için ağyare minnet ettiğim aybeyleme bağban bir gül için bin hare hizmetkâr olur.

Topraktan olanı toprağa vermek gerek.

Söylesem tesiri yok sussam gönül razı değil.