Yunus Emre Sözleri

Ey hayat ırmağından su içenler! Gelin soralım canlara ki güzelliği ne oldu da gidiyor. Ben hep seninim diyordu, şimdi neyi buldu da gidiyor?

Maharet güzeli görebilmektir. Sevmenin sırrına erebilmektir. Cihan alem herkes bilsin ki en büyük ibadet sevebilmektir.

Zulüm ile abad olanın akıbeti berbad olur.

Ya Rabbena hayreyle, Muhammed’e yâr eyle, Kabrimizi nur eyle, Kabre vardığım gece.

Ana rahminden geldik pazara, bir kefen aldık döndük mezara.

Bir avuç toprak biraz da suyum ben. Neyimle övüneyim işte buyum ben.

Kimde bir güzellik varsa bilsin ki ödünçtür.

Az söz erin yüküdür, çok söz hayvan yüküdür.

Mansur’um, uş dâra geldim, Yusuf’um, pazara geldim Aslanım, şikâra geldim, velâkin yatağım orda.

Aldanma dünya malına zehir sunma balına düşüp dünya hayaline dalma gözüm bundan sonra.

Bir kez gönül yıktın ise bu kıldığın namaz değil, yetmiş iki millet dahi elin, yüzün, yumaz değil.

Kalem eğri dilli mürekkep siyah yüzlü, kâğıt ikiyüzlü. Şimdi kalkıp arzuhalimi yazmaya kimi mahrem kılayım.

İlim ilim bilmektir, ilim kendin bilmektir, sen kendini bilmezsen, bu nice okumaktır.

Bir bahçeye giremezsen, durup seyran eyleme. Bir gönül yapamazsan, yıkıp viran eyleme.

Eğer hor eğer hürmet kişiye sözden gelir. Zehr ile pişen aşı yemeğe kim gelir.

Üzenlerin üzüldüğü vakit da gelir.

Dil söyler kulak dinler, kalp söyler kâinat dinler.

Cennet cennet dedikleri birkaç köşkle birkaç huri. İsteyene ver onları, bana seni gerek seni.

Hiç hata yapmayan insan, hiçbir şey yapmayan insandır. Ve hayatta en büyük hata, kendini hatasız sanmaktır.

Yaratılanı hoş gör, Yaradan’dan ötürü.

Benlik davasını bırak, muhabbetten olma ırak, sevgi ile dolsun yürek, hoşgörülü olmaya bak…

Bu dünyaya gelen gider. Yürü fani dünya, sana gelende gülmüş var mıdır?

Aşk ile yola çıkmaksa niyetin bela ile imtihan edilirsin. Zü’l Celali vel İkram. Önce kahır sonra ikram… Taptuk Emre

Bilmeyen ne bilsin bizi bilenlere selam olsun.

Biz gelmedik dava için, bizim işimiz sevda için, dostun evi gönüllerdir, gönüller yapmaya geldik.

Ya elim al kaldır beni. Ya vaslına erdir beni. Çok ağlattın güldür beni. Gel gör beni aşk neyledi.

Elif okuduk ötürü, pazar eyledik götürü, Yaratılmışı hoş gördük, Yaratandan ötürü.

Aşk aşıkı şir eder, aslanı zencir eder, katı taşı mum eder.

Dünya yalan kardeşim, dünya yalan! Var mı yalan dünyada bakî kalan. Mal da yalan, mülk de yalan. Var biraz da sen oyalan.

Hoştur bana senden gelen. Ya gonca gül yahut diken. Ya hayattır yahut kefen. Nârın da hoş, nurun da hoş… Kahrın da hoş, lütfun da hoş.

Ey Yunus Hakk’ı bilen söylemez hergiz yalan, ikilik ile gelen doğru yol bulmuş değil.

Davet söz ile değil hal iledir. O hal ki kulağı sağıra da görünür, gözü köre de.

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Ne varlığa sevinirim, ne yokluğa erinirim, aşkın ile avunurum, bana seni gerek seni.

Her kim Kuran bilmedi sanki dünyaya gelmedi.

Derdi dünya olanın, dünya kadar derdi vardır.

Dağlar nice yüksek ise, yol anın üstünden geçer.

Beni bende demen bende değilem, bir ben vardır bende benden içeri.

Söze tarih yedi yüz yediydi, Yunus canı bu yolda fidîyidi.

Türlü türlü cefanın adını aşk koymuşlar.

Tehî görmen kimseyi hiç kimsene boş değil, eksiklik ile nazar erenlere hoş değil.

Olsun be aldırma Yaradan yardır. Sanma ki zalimin ettiği kârdır. Mazlumun ahı indirir şâhı. Her şeyin bir vakti vardır.