İsyankar Sözler

Aşk sevgiye isyanda, ağlıyor gökler, yavaşça güneş batmakta, gök karanlık ay ağlamakta.

Bir derdiniz olduğunda, anlatacak kimsenin olmadığını değil, sizi anlayacak kimsenin olmadığını anladığınız an yalnızsınızdır.

Ecelle sözlü ölümle nişanlıyım, tesadüfen doğdum yaşamak zorundayım, alayına isyan kralına ölüm.

Ne “hoşça kal” ne de “mutlu” kal. İşte aynen benim gibi “çaresiz” ve “yalnız” kal.

Gerçek gülüşler sana, umutlar, mutluluklar sana. Sana yaz, sana bahar, rengârenk çiçekler bana yalnızlık, kış, kar ve sahte gülüşler yeter!

Artık herhangi bir hayale kucak açamayacak kadar yorgunum.

Başımı göğsüne yasladığım tek düşmanım bir zamanlar aşkınla yandığım sensin sevgili.

Ağlama dik dur yüreğim. Git ve de ki, özledik, ama daha ölmedik.

Senin için yasak dediler. Yasaklar çiğnenmek içindir dedim. Senin için imkânsız dediler. Önemli olan imkânsızı başarmak dedim. Can Yücel

Ne dil yeter seni anlatmaya, ne göz kıyar sana bakmaya, ne ellerim dayanır sana dokunmaya, ne kollarım uzanır seni sarmaya. Hiç ömür yeter mi, bir sen daha bulmaya, bir tanesi.

Samimiyet istiyorum artık. Boğuldum dili süslü ama yürekleri boş insanlardan.

Ne seni sevene düşmanım ne de seni sevdiğime pişmanım, sadece senle olmak varken, sensizliğedir isyanım.

Bir şeyden çok eminim. Kendimi üzdüğüm kadar, kimseyi üzmedim hayatta.

Bir zamanlar arkandan ağlardım, Bir zamanlar senin için dünyayı yakardım. Ama şimdi şerefsizim ki bir kibrit bile çakmam. Çünkü değmezsin.

Sen nasıl insansın beni acılarla bıraktın. Ya İnsafsızsın her sözle kandırdın ya vicdansızsın. Ben sana söyleyeyim, sen İnsan bile olamazsın.

Yaprak döken gençliğimin satır aralarında altı kırmızıyla çizilmiş ve tırnak içine alınmış suskunluğumun baş harflerisin.

Sevgimiz yavaş yavaş süzülen çisil çisil yağmur gibi ama ırmakları taşıran cinsten.

Edepli edebinden susar, edepsiz de ben susturdum zanneder. Mevlâna

Ben içimde yüz binlerce özlemimle her gün seni yaşıyorum, seni delicesine özlüyorum, sana doyamıyorum.

Aynı ülkenin şehirleriydik. Ben sürgün yeri, sen başkent… İlk isyan hep sende başlardı, cezasını çekmek bana kalırdı.

Sen geceyi bana bela ettin. Bense sana olan her şeye lanet ettim.

Çöldeki bir çiçek olsan seni soldurmamak için gözyaşlarımla sulardım isyanım akan gözyaşlarıma değil seni soldurmamaya olurdu.

Sert rüzgârlar karanlık geceleri severmiş, aynen benim seni sevdiğim gibi.

Seni benim kadar kim seviyorsa en az benim kadar sana hasret kalsın.

Dünyada iki kör tanıdım; biri beni görmeyen şen, biri de senden başkasını görmeyen ben.

Dışımda kahkahalardan bir suret, içimde kan ağlayan bir çocuk var.

Alsalar da şu yaşla dolu gözlerimi yerlerinden… Çalsalar da haberim olmadan seni kalbimden. Eğer unutacaksa bu can çıkmasın bedenimden. Ölürsem söyleyin mezarıma gelmesin o sevmeyi bilmeyen.

Bilmesek te zengin insanlar gibi parlak taşlar üzerinde dans etmeyi, biliriz delikanlı gibi Allah’ına kadar sevmeyi!

Sessizliğedir isyanım yoksa ne seni sevene düşmanım ne de seni sevdiğime pişmanım.