Ülkü Tamer Sözleri

Çok çetin sınavlardan geçmedim, bu çağın insanı olmak bana yetti.

Yetmez mi? Kaç kelebek ömrü kadar ömür yaşadın.

Anlamak için görmek, görmek içinde dikkatli bakmak gerekir.

Acı çekmek ölmekten daha çok cesaret ister. Artık nereye koşsam bu şehri taşıyacağım.

Gençseniz, çevrenizde düşlerinizin içine tüküren birileri mutlaka vardır.

O eski bir güvercindi gittikçe hatırlanan, o eski bir güvercindi, uçması da iyiydi bana kalırsa o eski bir güvercindi, çünkü tenhaydı şehirler, benim saçlarıma saklanırdı, benim saçlarım çalılara; onu görürdüm göllere girdiğimde, bıldırcın avladığımda akşama.

Artık nereye koşsam bu şehri taşıyacağım.

Hatırladığım kadarıyla, kalabalık bir yerdi dünya.

Bana çiçek gönderme, bir kuş ağacı gönder. Alnıma dokunanlar, iyileşmiş desinler.

Bir kadının şöhreti; hiç tanınmamak, şerefi; kocasına itaatli olmak, saadeti; aile fertlerini mesut görmekten ibarettir.

Hürlük vardı, verdiler onu, istemek için yeniden.

Nereye gitsem susamak vardı, pişmanlık vardı.

Döşündeki mermi değil, bu yalnızlık yorar seni.

Yokladım yüreğimin ceplerini, sana söyleyecek tek sözüm kalmış; vazgeçtim.

Varsın yaz biterse bitsin. Sıcak bir kış getir bana. Uykumda sarılmam için, sonsuz bir düş getir bana.

Hatırlanacak çok hüzünler bulacaksın, onların tohumunu havaya savurarak uzun bir yolculuk yaratacaksın kendine, her şeyin hiçbir şeyin yolculuğu. İşte o zaman an beni, yaşa beni.

Kağıdımız çaput bizim, kefenimiz bulut bizim, mesleğimiz umut bizim, kuranlara selam olsun.

Tanrı, bin birinci gece şairi yarattı, bin ikinci gece Cemal’i, bin üçüncü gece şiir okudu tanrı, başa döndü sonra, kadını yeniden yarattı.

Bilge olmak zorundasın. Bilgeliğin tek koşulu var: Dünü yarında yaşayacaksın; ama dünü yarına taşımayacaksın. Hükümdarsın şimdi. Hükümdarlığın tek koşulu var: Ülkene her sabah güneşi getireceksin. Güneşi getirmek için her gece kendi kanınla yıkanacaksın.

İçime çektiğim hava değil, gökyüzüdür.

Gökyüzü ayaklarımın ucundan başlıyor.

Dokundukça denizleri gövdemin çok eski bir kumaştan. Onun gövdesine. Yangın. Sevişirken kurtarıyor bizi bir ölümden alevler. Unutmak. Yalnızlıktan.

Aşkın uyumadığı, her yerde söylenir.

Ey benim yalnızlığım! Bu kadar eğilmeselerdi üstüne senin. Bu kadar anlatmasalardı seni. Ne olurdu, yalnız ben yazsaydım bu yapraklara seni. Seni yalnız ben bilseydim. Beraber ölseydik seninle.

İstanbul bir çocuktur minarelerde ölen, her şeye karşı ve hiç durmadan ölen.

Ama kimler ölü şimdi? Yaşamaya başlayan kim?

Bir ihtiyarın gülümseyişinden geliyorum, bir annenin dalgınlığından.

Sanat doğanın içindedir, sanatkâr onu görebilendir.

Hatırlamak en büyük düşmanıdır yalnızlığın, ucunda yaşamak var.

Yenilirsem yenilirim, ne çıkar yenilmekten? Seninle çarpışmak kişiliğimi pekiştirir benim.

Bir soğuk yel eser, üşür ölüm bile.

Ben neden hep korkaktım, cesaretsizdim böyle?

Uyan artık, bildiğim bütün ninniler bitti.